مطالعه تطبیقی هنر ایران و ترکیه در بستر تحولات اجتماعی دوران مدرن

سیاست نوسازی و غربی سازی که توسط رضاشاه و آتاتورک در دهه های 1920 و 1930 میلادی اجرا شد،تأثیرات عمیقی در ایران و ترکیه داشت. در پژوهش حاضر به مطالعه تطبیقی تحولات فرهنگی و هنری ایرانو ترکیه در بستر رشد و توسعه مدرنیزاسیون خواهیم پرداخت. مدرنیزاسیون در قالب جریانی فراگیر، بهتجربه های مشترکی در هنرآفرینی کشورهای پیرامونی منجر شده است. بر این مبنا، در مقاله حاضر اینپرسش دنبال خواهد شد که: چگونه جریان های مشترکی در نقاشی ایران و ترکیه در مقطع زمانی مورد اشارهپدید آمد؟ چگونه هنرمندان دو کشور در مقاطع زمانی تقریباً مقارن، گرایش های هنری مشابهی داشت هاند؟یافته های پژوهش نشان می دهد که در دوران توسعه مدرنیزاسیون، سه گرایش عمده در هنر نقاشی ایرانو ترکیه به وجود آمده است: گرایش اول، طبیعت گرایی به شیوه آکادمیک اروپایی در قالب نقاشی چهره،منظره و طبیعت بی جان؛ گرایش دوم، نوگرایی با تأثیر از جریان هنر مدرن اروپا در قالب سبک هایی همچوناکسپرسیونیسم و کوبیسم؛ و گرایش سوم، بازگشت به هویت تاریخی و رجوع به عناصر فرمی هنرهایسنتی با بیانی مدرن در قالب انتزاعی. در نتیجه می توان گفت همان گونه که مدرنیزاسیون شک لگیری ساختاریمشترک را در عرصه سیاسی دو کشور در پی داشته، در عرصه جریان های هنری نیز تحول مشترکی راپدیدار کرده است